Jak się bawić?- część druga zajęć świetlicowych bez komputera

Witamy  w kolejnej odsłonie zajęć świetlicowych i zachęcamy do skorzystania z naszej oferty zabaw już wam znanych i lubianych, ale być może przez niektórych trochę zapomnianych.

Kiedy nie da się szaleć na dworze, a za długo siedzieliśmy nad lekcjami, kiedy zabrakło rówieśników i nie ma pomysłu, co robić, zawsze można skorzystać z naszych propozycji na wspólną zabawę z rodzicami i rodzeństwem.

Zabawa nie zna barier wiekowych, możemy się znakomicie bawić również   z dziadkami. Zacznijmy od zaraz.

Na dobry początek trzeba wprawić zebranych w odpowiedni nastrój. Sposobów jest wiele. Najpewniejszy – powiedzieć każdemu coś miłego i zaprosić do zabawy poza komputerem.

• LUSTRO

Dobierzcie się w pary. Przez następne pięć minut jedna osoba w parze będzie lustrzanym odbiciem drugiej – to znaczy będzie naśladować postawę, ruchy,

gesty, wyraz twarzy, ton głosu, także powtarzać słowa. Staramy się robić to jak najdokładniej, bez przesady w żadną stronę – to i tak będzie zabawne. Po pięciu minutach zmiana w parze.

• NIE ROZŚMIESZAJ MNIE

Uczestnicy dobierają się parami. Jedna osoba usiłuje być poważna i nie uśmiecha się. Partner ma za zadanie ją rozśmieszyć. Kiedy mu się to uda, para zamienia się rolami. Jeśli się nie uda, zmieniamy partnerów.

• CIEPŁO - ZIMNO

Jedna osoba wychodzi za drzwi, a pozostałe ukrywają dowolny niewielki przedmiot. Szukający wraca i korzysta z podpowiedzi uczestników zabawy. Wskazówki polegają na mówieniu „ciepło, cieplej, gorąco”, kiedy szukający zbliża się do ukrytego przedmiotu, i „zimno, zimniej, lodowato”, kiedy się od niego oddala. Runda zabawy kończy się z chwilą odnalezienia ukrytego przedmiotu. Wychodzi następna osoba i wszystko się powtarza, aż uczestnicy się znudzą.

• BAŃKI MYDLANE

Kiedyś z kostki mydła strugano wiórki i rozpuszczano w ciepłej wodzie. Dziś wystarczy do wody dolać nieco szamponu, płynu do mycia naczyń. W roztworze zanurzany słomkę do napojów, mieszamy energicznie, żeby zrobić pianę,                              i ostrożnie nadmuchujemy. Nie zawsze od razu uda się wydmuchać bańkę.

Aby stworzyć piękną, dużą, niezbędna jest odrobina wprawy.

Uwaga! Dmuchanie należy przerwać, kiedy bańka zaczyna tracić kolory. To oznaka, że zaraz pęknie.

• KAMIEŃ, NOŻYCE, PAPIER

Na dane hasło dwie osoby wyciągają zza pleców prawą dłoń w jednym z trzech ułożeń. Otwarta symbolizuje papier, zaciśnięta w pięść – kamień, z dwoma wystawionymi palcami– nożyce.

• ‚ Kamień wygrywa z nożycami, bo może je rozbić.
• ‚ Nożyce wygrywają z papierem.
• ‚ Papier wygrywa z kamieniem, który można nim owinąć.
• ‚ Pokazanie tego samego oznacza remis, więc grę powtarzamy.

• WYRAZY, CZYLI SŁOWA ZE SŁOWA

Gra dla dwóch lub kilku osób. Jedna podaje jakiś wyraz (np. MANDARYNKA), a wszyscy zapisują go i starają się utworzyć z jego liter jak najwięcej nowych słów i zapisać je na kartce. W naszym przykładzie: rynna, rak, mak, kara, mara, arka, dar, marka, dym... (Musimy się na początku umówić, że mogą to być tylko rzeczowniki pospolite, albo też dopuszczamy czasowniki w dowolnej formie, imiona i nazwy własne). Kto np. przez trzy minuty zdoła utworzyć i zapisać najwięcej wyrazów – wygrywa.

Grający po kolei proponują nowe wyrazy. Podczas liczenia wyników wykreśla się wyrazy, które się powtarzają. Można dodatkowo punktować te złożone z więcej niż czterech liter.

• ŁAŃCUCH ZE SŁÓW

W tej zabawie może brać udział nieograniczona liczba uczestników. Wszyscy mają kartki i przybory do pisania. Pierwsza osoba podaje dowolny rzeczownik. Wszyscy starają się w określonym czasie – np. trzech minut – ułożyć jak najdłuższy łańcuch z rzeczowników, które zaczynają się na tę samą literę,

na którą kończy się poprzedni. Wygrywa ten, kto ułoży najdłuższy

łańcuch.

Przykład: dom – most – trop – pudło – obraz – zegar – rakieta – atom – materac

Po kilku powtórkach takiego konkursu, gdy gracze nabiorą wprawy, można wprowadzić utrudnienie: według powyższej zasady układamy łańcuchy imion albo nazw roślin czy miejscowości. Łańcuchy można także układać bez zapisywania. Pierwszy uczestnik mówi głośno wymyślone przez siebie słowo, a następni,

jeden po drugim, podają rzeczowniki rozpoczynające się na ostatnią literę poprzedniego. Wyrazy nie mogą się powtarzać. Odpada z gry ten, kto nie potrafi szybko podać właściwego rzeczownika. Kto dotrwa do końca, nie popełniając

żadnego błędu, wygrywa.

• NADZIEWANKA, CZYLI UKŁADANKA LITEROWA

Zabawa dla kilku osób. Każdy ma kartkę i długopis. Wybieramy jakieś słowo, na początek z trzech liter, i zapisujemy je na swoich kartkach – z lewej strony pionowo z góry na dół, np. kos, a z prawej to samo, tylko od dołu do góry:

K……….. S

O………. O

S……….. K

Między literami jest miejsce na wpisanie wyrazów, które zaczynają się i kończą na litery wymyślonego słowa, w naszym przykładzie mogą to być: kompas, okno, serek. Jeżeli ktoś skończy, pozostali przerywają pisanie. Punkt dostaje się

za słowa, które się nie powtarzają. Stopniowo można układać wyrazy o dużej liczbie liter. Wygrywa ten, kto zdobędzie najwięcej punktów.

• ŁAMAŃCE JĘZYKOWE

Sprawdźcie, czy potrafcie w szybkim tempie bezbłędnie wyrecytować poniższe zdania. Niech każdy z Was nauczy się jednego lub kilku łamańców na pamięć.

Suchą szosą szedł Sasza do suszarni suszyć śliwki.

W czasie suszy szosa sucha.

Czy tata czyta cytaty Tacyta?

Ząb – zupa zębowa. Dąb – zupa dębowa.

Poczmistrz z Tczewa, rotmistrz z Czchowa.

Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego.

W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie. I Szczebrzeszyn z tego słynie.

Stół z powyłamywanymi nogami.

Czy trzy cytrzystki grają na cytrze?

Czy jedna płacze, a druga łzy trze?

Czarna krowa w kropki bordo gryzła trawę, kręcąc mordą.

Czarny dzięcioł z chęcią pień ciął.

Czy rak trzyma w szczypcach strzęp szczawiu, czy trzy części trzciny?

Cesarz czesał włosy cesarzowej, cesarzowa czesała włosy cesarza.

Gdy Pomorze nie pomoże, to pomoże może morze, a gdy morze nie pomoże,

to pomoże może Gdańsk.

Pozdrawiamy - nauczyciele świetlicy: Joanna Jarząbek i Renata Podstawka